《孙子兵法》之将帅素养
始计篇
将者,智、信、仁、勇、仁也。
将听吾计,用之必胜,留之;将不听吾计,用之必败,去之。
作战篇
善用兵者,役不再籍,粮不三载;取用于国,因粮于敌,故军食可足也。
故智将务食于敌。
故知兵之将,生民之司命,国家安危之主也。
谋功篇
故善用兵者,屈人之兵而非战也,拔人之城而非攻也,毁人之国而非久也,必以全争于天下。
夫将者,国之辅也。辅周,则国必强;辅隙,则国必弱。
军形篇
古之所谓善战者,胜于易胜者也。故善战者之胜也,无智名,无勇功。
善用兵者,修道而保法,故能为胜败之政。
兵势篇
故善战人之势,如转圆石于千仞之山者,势也。
虚实篇
故善战者,致人而不致于人。
故善战者,敌不知其所守;善守者,敌不知其所攻。
军争篇
凡用兵之法,将受命于君,合军聚众,交和而舍,莫难于军争。
九变篇
凡用兵之法,将受命于君...君命有所不受。
故将有五危,必死可杀,必生可虏,忿速可侮,廉洁可辱,爱民可烦。
行军篇
故令之以文,齐之以武,是谓必取。
地形篇
故进不求名,退不避罪,唯人是保,而利合于主,国之宝也。
九地篇
所谓古之善用兵者,能使敌人前后不相及,众寡不相恃,贵贱不相救,上下不相收,卒离而不集,兵合而不齐。
将军之事:静以幽,正以治。
火攻篇
主不可以怒而兴师,将不可以愠而致战;
用间篇
故惟明君贤将,能以上智为间智,必成大功。